Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου χρονολογείται τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα. Το εσωτερικό της ενσωματώνει μια μικρή φυσική σπηλιά, όπου οι χριστιανοί προσεύχονταν κρυφά κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το νεκροταφείο στο μπροστινό μέρος της αυλής δεν χρησιμοποιείται πια και οι νεκροί πλέον θάβονται στο νεκροταφείο, που βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η πρόσβαση στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι γενικά ελεύθερη.
Για να φτάσετε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, ξεκινήστε από την κεντρική πλατεία του Γαβαλοχωρίου και ακολουθήστε τον πλακόστρωτο δρόμο του χωριού, μέχρι το Λαογραφικό Μουσείο. Συνεχίστε μετά το Μουσείο και περάστε μπροστά από την εκκλησία των Αγίων Σεργίου και Βάκχου και το μικρό πευκοδάσος. Εκεί που κάνει διχάλα ο δρόμος, πάρτε το δεξί δρόμο, συνεχίστε ευθεία και ανεβείτε στο λόφο. Ακολουθήστε αυτόν τον δρόμο και στη συνέχεια κατηφορίστε προς την κοίτη ενός ρέματος. Στη δεξιά πλευρά του δρόμου, λίγο πριν την κοίτη του ρέματος, θα δείτε έναν μικρό δρόμο που οδηγεί στην εκκλησία. Η εκκλησία δεν είναι ορατή από τον δρόμο.
Στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν η Μονή στην κοντινή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη καταστράφηκε από τους Τούρκους, οι μοναχές που έμεναν εκεί, κατέφυγαν στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, όπου και εγκαταστάθηκαν. Έκτισαν ξανά την εκκλησία, έσκαψαν μια στέρνα και έχτισαν κελιά για τη διαμονή τους. Μια πηγή αναφέρει ότι, μεταξύ 1850 και 1865, τρεις μοναχές ζούσαν στην εκκλησία, διατηρώντας κατσίκες, κότες και γαλοπούλες. Ασχολούνταν με την κατασκευή υφασμάτων και είχαν εργαστήρια στα κελιά τους, όπου έγνεθαν μαλλί, βαμβάκι και λινό.
Ο ναός ανακαινίστηκε το 1865 με χρηματοδότηση δύο Γαβαλοχωριανών, στην μνήμη των πατέρων τους, οι οποίοι και οι δύο είχαν το όνομα «Αντώνης».
Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου πήρε το όνομά της από έναν χριστιανό μοναχό, που γεννήθηκε το 251 μ.Χ. στην Αίγυπτο. Συχνά, αναφέρεται ως «Άγιος Αντώνιος της Αιγύπτου», «Άγιος Αντώνιος της Ερήμου» ή «Άγιος Αντώνιος ο Ερημίτης», για να διακρίνεται από άλλους, όπως λόγου χάρη ο «Άγιος Αντώνιος της Πάδοβας». Οι γονείς του Αγίου Αντωνίου ήταν εύποροι γαιοκτήμονες, αλλά μετά τον θάνατό τους, ο Άγιος Αντώνιος πούλησε όλη την περιουσία τους και δώρισε τα χρήματα στους φτωχούς. Έπειτα, έζησε ασκητική ζωή στην έρημο, όπου έτρωγε μόνο ψωμί, αλάτι και νερό, νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες του χρόνου. Αντιστάθηκε σε διάφορους πειρασμούς με τη δύναμη της προσευχής. Μετά από 15 χρόνια ασκητικής ζωής, ο Άγιος Αντώνιος αποφάσισε να ζήσει στην απόλυτη μοναξιά και έτσι απομονώθηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο ρωμαϊκό φρούριο, επί 20 συναπτά έτη. Προκειμένου να συντηρηθεί, διάφοροι άνθρωποι του πετούσαν φαγητό πάνω από τον τοίχο του φρουρίου.
Κατά το 305 μ.Χ., ο Άγιος Αντώνιος βγήκε από το καταφύγιό του, ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις μερικών ασκητών, που ζούσαν γύρω από το φρούριο και ήθελαν να γίνει ο πνευματικός τους οδηγός. Αφιέρωσε αρκετά χρόνια στη διδασκαλία και την οργάνωση των μοναχών, πριν αποσυρθεί για ακόμη μια φορά στην έρημο. Η κοινότητα των μοναχών που σχηματίστηκε γύρω από τον Άγιο Αντώνιο, έγινε η έμπνευση για παρόμοιες κοινότητες σε όλη την Αίγυπτο και αλλού. Η βιογραφία του Αγίου Αντωνίου, που κατέγραψε ο Αθανάσιος ο Αλεξανδρεύς με τον τίτλο «Βίος Αντωνίου», μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην εποχή του, βοηθώντας στην διάδοση της έννοιας του χριστιανικού μοναχισμού. Άλλωστε, ο Άγιος Αντώνιος είναι ευρύτατα γνωστός ως ο «Πατέρας του Μοναχισμού».
Στον Άγιο Αντώνιο απευθύνονται άνθρωποι που αναζητούν θεραπείες από μολυσματικές ασθένειες και δερματικές παθήσεις. Στο παρελθόν, πολλές ασθένειες που εκδηλώνονταν ως δερματικά εξανθήματα, συμπεριλαμβανομένου του εργοτισμού και του έρπητα ζωστήρα, αναφέρονταν ως «Φωτιά του Αγίου Αντωνίου».
Η γιορτή του Αγίου Αντωνίου είναι στις 17 Ιανουαρίου. Οι θρησκευτικές λειτουργίες τελούνται στην εκκλησία το προηγούμενο απόγευμα και το πρωί ανήμερα της γιορτής. Ο εσπερινός ξεκινά περίπου στις 7μ.μ. και η πρωινή λειτουργία περίπου στις 7:30π.μ.
Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου χρονολογείται τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα. Το εσωτερικό της ενσωματώνει μια μικρή φυσική σπηλιά, όπου οι χριστιανοί προσεύχονταν κρυφά κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το νεκροταφείο στο μπροστινό μέρος της αυλής δεν χρησιμοποιείται πια και οι νεκροί πλέον θάβονται στο νεκροταφείο, που βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η πρόσβαση στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι γενικά ελεύθερη.
Για να φτάσετε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, ξεκινήστε από την κεντρική πλατεία του Γαβαλοχωρίου και ακολουθήστε τον πλακόστρωτο δρόμο του χωριού, μέχρι το Λαογραφικό Μουσείο. Συνεχίστε μετά το Μουσείο και περάστε μπροστά από την εκκλησία των Αγίων Σεργίου και Βάκχου και το μικρό πευκοδάσος. Εκεί που κάνει διχάλα ο δρόμος, πάρτε το δεξί δρόμο, συνεχίστε ευθεία και ανεβείτε στο λόφο. Ακολουθήστε αυτόν τον δρόμο και στη συνέχεια κατηφορίστε προς την κοίτη ενός ρέματος. Στη δεξιά πλευρά του δρόμου, λίγο πριν την κοίτη του ρέματος, θα δείτε έναν μικρό δρόμο που οδηγεί στην εκκλησία. Η εκκλησία δεν είναι ορατή από τον δρόμο.
Στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν η Μονή στην κοντινή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη καταστράφηκε από τους Τούρκους, οι μοναχές που έμεναν εκεί, κατέφυγαν στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, όπου και εγκαταστάθηκαν. Έκτισαν ξανά την εκκλησία, έσκαψαν μια στέρνα και έχτισαν κελιά για τη διαμονή τους. Μια πηγή αναφέρει ότι, μεταξύ 1850 και 1865, τρεις μοναχές ζούσαν στην εκκλησία, διατηρώντας κατσίκες, κότες και γαλοπούλες. Ασχολούνταν με την κατασκευή υφασμάτων και είχαν εργαστήρια στα κελιά τους, όπου έγνεθαν μαλλί, βαμβάκι και λινό.
Ο ναός ανακαινίστηκε το 1865 με χρηματοδότηση δύο Γαβαλοχωριανών, στην μνήμη των πατέρων τους, οι οποίοι και οι δύο είχαν το όνομα «Αντώνης».
Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου πήρε το όνομά της από έναν χριστιανό μοναχό, που γεννήθηκε το 251 μ.Χ. στην Αίγυπτο. Συχνά, αναφέρεται ως «Άγιος Αντώνιος της Αιγύπτου», «Άγιος Αντώνιος της Ερήμου» ή «Άγιος Αντώνιος ο Ερημίτης», για να διακρίνεται από άλλους, όπως λόγου χάρη ο «Άγιος Αντώνιος της Πάδοβας». Οι γονείς του Αγίου Αντωνίου ήταν εύποροι γαιοκτήμονες, αλλά μετά τον θάνατό τους, ο Άγιος Αντώνιος πούλησε όλη την περιουσία τους και δώρισε τα χρήματα στους φτωχούς. Έπειτα, έζησε ασκητική ζωή στην έρημο, όπου έτρωγε μόνο ψωμί, αλάτι και νερό, νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες του χρόνου. Αντιστάθηκε σε διάφορους πειρασμούς με τη δύναμη της προσευχής. Μετά από 15 χρόνια ασκητικής ζωής, ο Άγιος Αντώνιος αποφάσισε να ζήσει στην απόλυτη μοναξιά και έτσι απομονώθηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο ρωμαϊκό φρούριο, επί 20 συναπτά έτη. Προκειμένου να συντηρηθεί, διάφοροι άνθρωποι του πετούσαν φαγητό πάνω από τον τοίχο του φρουρίου.
Κατά το 305 μ.Χ., ο Άγιος Αντώνιος βγήκε από το καταφύγιό του, ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις μερικών ασκητών, που ζούσαν γύρω από το φρούριο και ήθελαν να γίνει ο πνευματικός τους οδηγός. Αφιέρωσε αρκετά χρόνια στη διδασκαλία και την οργάνωση των μοναχών, πριν αποσυρθεί για ακόμη μια φορά στην έρημο. Η κοινότητα των μοναχών που σχηματίστηκε γύρω από τον Άγιο Αντώνιο, έγινε η έμπνευση για παρόμοιες κοινότητες σε όλη την Αίγυπτο και αλλού. Η βιογραφία του Αγίου Αντωνίου, που κατέγραψε ο Αθανάσιος ο Αλεξανδρεύς με τον τίτλο «Βίος Αντωνίου», μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην εποχή του, βοηθώντας στην διάδοση της έννοιας του χριστιανικού μοναχισμού. Άλλωστε, ο Άγιος Αντώνιος είναι ευρύτατα γνωστός ως ο «Πατέρας του Μοναχισμού».
Στον Άγιο Αντώνιο απευθύνονται άνθρωποι που αναζητούν θεραπείες από μολυσματικές ασθένειες και δερματικές παθήσεις. Στο παρελθόν, πολλές ασθένειες που εκδηλώνονταν ως δερματικά εξανθήματα, συμπεριλαμβανομένου του εργοτισμού και του έρπητα ζωστήρα, αναφέρονταν ως «Φωτιά του Αγίου Αντωνίου».
Η γιορτή του Αγίου Αντωνίου είναι στις 17 Ιανουαρίου. Οι θρησκευτικές λειτουργίες τελούνται στην εκκλησία το προηγούμενο απόγευμα και το πρωί ανήμερα της γιορτής. Ο εσπερινός ξεκινά περίπου στις 7μ.μ. και η πρωινή λειτουργία περίπου στις 7:30π.μ.
